Ný ljóðabók: "Öldublik".

Glaðlyndi, hinn gáskafulli máttur,

glæðir mannsins þel og vermir lund.

Reyndu því að vera í sinni sáttur,

sækja fram á ný er hlýnar mund.

Stöðuglyndið helst er hjartans þáttur,

til heilla og veitir skjól á ævistund.

Að gleðja aðra er gæfumanna háttur

Guðs á vegi er styrkir dagsins fund.

Þá er gott að geta sæll í lundu

með góðum unað hér í stakri ró,

numið hvers manns ósk á eigin grundu

einlægur með bróðurþelið nóg.

Trúfesti sem Guð vor okkur gefur,

í góðu starfi lifir björt og skýr.

Gerðu vel er lífsins ljós þú hefur,

lyftu því sem innra fyrir býr.

Á meðan hugur viljakraftinn virkir

veraldar á slóð að morgni dags

góða landið gefur þeim sem yrkir

glóbros fögur allt til sólarlags.

Enn skal hvetja, heillaráðin veita,

hefja af kæti léttan félagsbrag,

gæðastörfum beint til sigurs beita

brátt svo komist allt í fyllsta lag.

Í regnbogans rafurloga

roðar hún geislaskrúð,

hvílist á hvelfdum boga

hrífandi ung og prúð.

Hún birtunni biður griða,

blæfagurt hennar mál,

umhverfið fljót að friða,

fögnuður nærir sál.

Lýsist í léttum úða,

er leikur um grænan skrúða.

Þarna ég þytinum hjá,

þetta vel skynja má.

Þrátt hann við þýðunni skín,

þrunginn af ylnum til mín.

Dreymir mig daggarkossinn

dísinnar björtu við fossinn.

Fanginn mér finnst ég unni:

"Fagra stund! Dokaðu við!

Gefðu oss þessa gleði,

ég glóandi hugfanginn bið".

Í glófögrum gáska mig hrífur

hin glaðbeitta vatnadís.

Blíð yfir bylgjunum svífur,

blessar þann stað sem ég kýs.

Broshlýja bogans, hér logar,

bjartsýnin öllu nú vogar.

Fagnandi fljótlega skín.

Fagur er  glampinn til mín.

Blíðum í blænum ei tefur

brjóstylur; allan mig nærir.

Glitinu vorsvölu vefur,

vinátta, strengina hrærir.

Svífandi í svanhvítu skini

svalblærinn gleður um stund,

með árglampans varma að vini

vordagur hyllir þann fund.

Þó eldur í hjartanu hjaðni

heilsa mér elskunnar blóm.

Er sem í glæðunum glaðni

glaðværð með tærleikans óm.

Ljóst er að ljúft er að dreyma

lífsþrá, er himneskur dagur

sýnir hér sólskin um geima.

Sindrandi ljóminn er fagur.

Litbrigði nem ég að nýju

er nært geta hugljúfa sál.

Fallegu hlíðarnar hlýju

heyra vort ómþýða mál.

Ó, hversu ljúft er að lifa,

lággróður blaktir í vindi.

Heyri ég hjarta mitt tifa.

Heillað það brosir í skyndi.

Allt um kring svífur svalinn,

sveimar og góðviðrið ber.

Gáskinn svo þokka þrunginn.

Þreyir hún fögur hjá mér.

Bjarni Theódór Rögnvaldsson.

(Hér á eftir koma mörg ástarljóð) 

Stormmærin

Hýr og stillt hér stendur þú

stormamærin, fögur nú,

lipur ert í lundu.

Gæskan eykst í brjósti brátt,

blíðan tekur undir sátt,

lofar landsins grundu.

Gleðst hér allt og grær um kring,

grund og sær í ljósum hring

leiftra á ljúfri stundu.

Hjá þér situr sumartíð,

sæl er hlýjan undurblíð,

létt nú lengur næðir.

Í fjallabrekku sæll ég syng,

sindra grös og krækilyng,

mjög það mannlíf glæðir.

Birtist víðátta himinhá

hærra sér en fjöllin blá,

einlæg óskin græðir.

Styður góðvild gæfu þá

glöggt er rætist heillaspá,

frjósemd orða fræðir.

Meðan vonin vekur oss,

vill hún ljúfan gefa koss,

varmi um veröld flæðir.

Bjarni Theódór Rögnvaldsson

Kanntu að lifa ?

Kanntu að lifa og gleðjast svo glatt,

að góðu búa, það rétt er og satt.

Hlúa að mörgu og bæta þig brátt,

með batnandi heilsu í góðri sátt.

Þú efla vilt gæfu og góðleikans mátt,

gagnsemi sinna á stund er þú átt.

Að bindindi hyggja á farsælan hátt

og heilbrigður vera svo gleymist fátt.

Því hvað er sælla í sóllýstum reit

en samviskan hreina og hamingjulundin,

og allt sem fegrar og heldur sín heit

heillast af fegurð er gróandi grundin

glæðir hvern ávöxt, í friðsælli sveit.

Þá sindra brosin og gleður oss stundin.

Yfir og innar er stilling þín,

í andblænum tæra er eilítill niður.

Hann syngur í kyrrðinni kvæðin sín

og kraftaverkið er sálarfriður.

Sjá, lífsfjör er fylling orku gædd,

ferskleika lífsins í einrúmi græðir.

Oftsinnis hlýleika guðsneistans glædd,

með góðsemi næga hann mannlífið glæðir.

Og heimurinn fagnar gnægðinni gæddur,

þeim góða þokka sem brosskinið fæðir.

Vinátta Guðs er mildi hvers manns

er mýktina á í mætti sinnar handar.

Að sálarstyrk gætir frá himnum til hans,

og hlustar á andvörp frá öllu sem andar.

Þegar hjartað er heitt, glöð vor sál,

heilindi og friður í mannsins sinni,

ríkir sönn rósemd og stundin er þjál

til að skilja það góða við fögur kynni.

Bjarni Th. Rögnvaldsson