Vatnadísin við fossinn.

 

Í regnbogans rafurloga

roðar hún geislaskrúð,

hvílist á hvelfdum boga

hrífandi ung og prúð.

 

Hún birtunni biður griða,

blæfagurt hennar mál,

umhverfið fljót að friða,

fögnuður nærir sál.

 

Lýsist í léttum úða,

er leikur um grænan skrúða.

Þarna ég þytinum hjá,

þetta vel skynja má.

 

Þrátt hann við þýðunni skín,

þrunginn af ylnum til mín.

Dreymir mig daggarkossinn

dísinnar björtu við fossinn.

 

Fanginn mér finnst ég unni:

"Fagra stund! Dokaðu við!

Gefðu oss þessa gleði,

ég glóandi hugfanginn bið".

 

Í glófögrum gáska mig hrífur

hin glaðbeitta vatnadís.

Blíð yfir bylgjunum svífur,

blessar þann stað sem ég kýs.

 

Broshlýja bogans, hér logar,

bjartsýnin öllu nú vogar.

Fagnandi fljótlega skín.

Fagur er  glampinn til mín.

 

 

Blíðum í blænum ei tefur

brjóstylur; allan mig nærir.

Glitinu vorsvölu vefur,

vinátta, strengina hrærir.

 

 

Svífandi í svanhvítu skini

svalblærinn gleður um stund,

með árglampans varma að vini

vordagur hyllir þann fund.

 

 

Þó eldur í hjartanu hjaðni

heilsa mér elskunnar blóm.

Er sem í glæðunum glaðni

glaðværð með tærleikans óm.

 

 

Ljóst er að ljúft er að dreyma

lífsþrá, er himneskur dagur

sýnir hér sólskin um geima.

Sindrandi ljóminn er fagur.

 

 

Litbrigði nem ég að nýju

er nært geta hugljúfa sál.

Fallegu hlíðarnar hlýju

heyra vort ómþýða mál.

 

 

Ó, hversu ljúft er að lifa,

lággróður blaktir í vindi.

Heyri ég hjarta mitt tifa.

Heillað það brosir í skyndi.

 

 

Allt um kring svífur svalinn,

sveimar og góðviðrið ber.

Gáskinn svo þokka þrunginn.

Þreyir hún fögur hjá mér.

 

 

Bjarni Theódór Rögnvaldsson.