Snæfellsjökull.

I                                                          

Í sæöldufaldi að sjónarrönd

sindrar merlandi hafblámaglitur.

Með glóbjörtum skýjum stefnir að strönd

stríður svalvindsins nálægi þytur.

Mannsaugun hylla þann ljóssins loga

leiftrandi gullin um firði og voga.

Þar hafferskum lyftir bárum blær

blíðlega, jafnan frískur og tær.

Og blása vill hann að vesturfjöllum,

verma fjörurnar hjá þeim öllum.

 

Í norðvestri blasir við himni háum

heillandi stórbrotin fjallasýn,

þar hvítur tindrar mót bárum bláum,

blikar sem geislandi töfralín

jökullinn prúði í litríkum ljóma,

þú landslagsins útvörður ríkir með sóma.

Og alltaf er sælt þegar sólbirtan dvín

að seiða fram bros og hugsa til þín.

II

Ég gekk í æsku um austurgilið

og yfir snæviþakta hlíð.

Þar gat ég brátt í skjóli skilið

hve skjaldbungan er tignarfríð.

Með sjónarhring til allra átta

í unaðskyrrð um miðdagstíð

ég fékk að horfa á háa tindinn.

Mót himni blasti strandarmyndin.

 

Þú ert mikið máttarverk,

meitlað Guðs af höndum.

Í þér blundar storkan sterk

í storðardjúpum vöndum.

Traustu björgin tigin, merk

taka saman höndum.

 

Klettaströndin kleif og há

klýfur sjávarföllin.

Austanvindur yrja má

yndisdögg á völlin.

Utar lyftist báran blá,

Í bólstrum feykist mjöllin.

 

Við sjávarbakka með haföldu háa

í Hellnasveit er brimúðug strönd.

Innar grær sóley hjá sandmelnum lága

og sólvindar fegra öll dalalönd.

 

III

Frá Reykjavík ég horfi yfir hafið,

heiðhvolfið morgunsins gneistandi skín.

Það skýjum undir glitrar geislatrafið

og glaðlega neðar í vindinum hvín.

En innar blika fagrir fjallatindar,

þar fannir allar ber við skýjarönd.

Og útsýnið svo mikilfenglegt myndar

megin fjallasýn á aðra hönd.

 

Með blíðan svip og bros í ljúfu hjarta

við berum svipinn þessa fjallakrans.

Einarðleg með óskastund svo bjarta

við eflum samhug þegna fósturlands.

 

 

Þú marga heillar, heilsar jötni líkur

heimafólki rétt við úfinn sæ,

jökullinn af réttri orku ríkur

reginafli síst mun varpa á glæ.

 

IV

Fagurbjartur, fannahvítur,

fellum krýndur austan til

jökull sem að jafnan lítur

jötunmætur upp á við.

Brátt við dagsins skýru skil

skína tún og fiskimið.

 

Svipur þinn með dýra drætti

dugir mér, hann slær ei af.

Ætíð þú í mildum mætti

miðlar ró við norðurhaf.

Með þér vil ég finna frið,

fyllri gnægð sem andinn hlýtur.

 

Gleymdu orku- rammar - rætur

rafurelds í djúpri jörð.

Úr fjarlægð blikar fræðamætur,

fönnum krýndur niðr'  í  svörð.

Fríður ert með ferskan klið,

frónskur vel og skjannahvítur.

Bjartur, tiginn, gefur grið,

gleður hvern sem enn þig lítur.

 

Alltaf lyftast færðu fagur

friðsæll þegar ljómar dagur,

skýjakær með skrautið glæsta,

skjöldinn, fannatindinn hæsta.

Stórbrotinn með hamra harða,

háa gilið veðurbarða.

 

Innan jaðr ´a   átt firna frið,

fönvind með svo þýðan klið,

stuðlaberg og stóran svip,

straumsins himinbornu grip,

lífsorkunnar ljúfa krans,

ljósgjafir vors himnaranns.

Þú nærir sýn með glæstum glans,

og glæðir fögnuð sérhvers manns.

 

Bjarni Th. Rögnvaldsson